Le petit gâteau

- Odzyskał przytomność - powiedział Charlie, siadając obok mnie na podłodze. Przez ostatnią godzinę, oparty plecami o ścianę, obserwowałem jak ilość osób w salonie systematycznie się zmniejsza. Robiło się coraz później, coraz więcej ludzi kładło się spać. Nie miałem nic do roboty. Gdybym miał zajęcie, pewnie udałoby mi się zapomnieć o złości, która teraz, jako że miałem dużo czasu na myślenie, narastała.
- Gdzie on jest? - spytałem.
- W łazience, bierze prysznic.
Zacząłem wstawać, ale Charlie dotknął mojego ramienia, po czym poprosił, abym zaczekał i wysłuchał tego, co ma mi do powiedzenia. Czułem, że czeka mnie długi wykład o tym, dlaczego powinienem być delikatny. Wiedziałem też, że jeśli nie wysłucham go teraz, przez następny tydzień, będę musiał wysłuchiwać znacznie dłuższych pouczeń.
- O co chodzi? - spytałem.
- Nie bądź dla niego zbyt ostry. Chłopak próbował się zabić, chyba nie chcesz, żeby rano, po wyjściu stąd powtórzył próbę - mówił. - Spróbuj okazać mu trochę serca.
- Serca?
- Nie wiesz, dlaczego podjął taką decyzję. On potrzebuje pomocy, a nie oceniania.
Przewróciłem oczami w odpowiedzi, wiedząc, że jakiekolwiek słowa wydłużyłyby jedynie tę rozmowę o niczym. Wstałem, minąłem kuchnię, w której Ethan coś szkicował, siedząc na meblach, stanąłem na przeciwko drzwi do łazienki i czekałem, aż Cecil wyjdzie.
Gdy to się stało, nie odezwałem się ani słowem. Zaprowadziłem go do gabinetu, zamknąłem drzwi i dopiero wtedy spytałem:
- Co to miało znaczyć?
- Zabili ją - powiedział cicho. - Moją siostrę - dodał po chwili. - Zamordowali ją. Ja nie miałem się gdzie podziać... Ona zawsze je przynosiła, wiesz? Leki. Nawet teraz o to dbała. Nie chciałem. Ja tylko... Chciałem poczuć się lepiej. Bo to nie może być prawda...
Mówił chaotycznie i urywanie. To, że płakał jeszcze bardziej utrudniało zrozumienie całej historii.

Tylko tego mi brakowało. Wspaniale.

- Więc uznałeś, że połknięcie tych tabletek i przyjście tutaj jest doskonałym pomysłem, tak? Jeśli bałeś się umierać w samotności, trzeba było nie próbować się zabić. - powiedziałem ze złością. - Zastanawiam się jaki proces myślowy zaszedł w tej twojej uroczej główce i nie jestem w stanie zrozumieć.
Cecil nic nie odpowiedział. Stał tylko, oparty o ścianę i płakał. Nie wiedziałem nawet czy dociera do niego to co mówię.
- No i za uratowanie ci życia też pięknie podziękowałeś - kontynuowałem. - Charlie i Finn nieźle się namęczyli, a ty miałeś do nich pretensje. Świetnie.
- Nie prosiłem o ratunek - powiedział cicho.
- Serio? Przyszedłeś do domu pełnego ludzi i liczyłeś na to, że ci ludzie pozwolą ci tak po prostu umrzeć w przedpokoju, tak? Należy ci się kurwa ciasteczko za logiczne myślenie! - krzyknąłem.
Złość powoli zaczęła mi przechodzić. Usiadłem na krześle.
- Spróbuj wziąć się w garść - powiedziałem już spokojniej. - Z rana Finn zabierze cię na prześwietlenie, a później przywiezie z powrotem tutaj. Po południu inny lekarz, znajomy Charliego, przyjdzie porozmawiać z tobą. - Podałem mu chusteczki. - Teraz przestań płakać i chodź na dół, zrób sobie herbatę. Tylko najpierw spytaj Charliego albo Finna, czy możesz, ja się nie znam na tych medycznych sprawach.