Avoiding the crowd.

Adam nieco mnie zaskoczył, ale nie miałem zamiaru się uskarżać. W końcu większość czasu w jego domu spędziłem mając jedno - no dobrze - dwie rzeczy na myśli, ale alkohol wybił mi samobójstwo z głowy na jakiś czas.
W ruchach mężczyzny czułem zmęczenie i napięcie ale to nie przeszkadzało mu ująć mojej twarzy w dłonie i przyciągnąć mnie bliżej, kiedy tylko odwzajemniłem jego pocałunek. Nie przeszkadzało mu to również przyprzeć mnie do parapetu.
"Powoli, kowboju." - Pomyślałem, odsuwając się nieznacznie. Słyszałem czyjeś kroki na korytarzu i wolałem nie robić sceny w domu pełnym obcych ludzi. Nie kolejnej. Wystarczyło, że część widziała mnie pomiędzy życiem a śmiercią.
Adam chyba pomyślał, że spłoszył mnie swoim zachowaniem, bo odsunął się o krok. Wtedy do kuchni wszedł jakiś nieznany mi facet.
Absolutnie zignorował naszą obecność, biorąc dwie kanapki i wstawiając cały czajnik wody. Ktoś ma tu nietypowe przyzwyczajenia żywieniowe, biorąc pod uwagę godzinę. To było nie tyle dziwne, co wręcz śmieszne, więc ominąłem obu mężczyzn i ziewając ostentacyjnie skierowałem się ku schodom. Adam powinien szybko domyślić się, dokąd się skierowałem.
Nie poszedł bezpośrednio za mną i usłyszałem, że mówi coś do faceta  ściszonym głosem. Wyłapałem jedynie imię - William. Byłem już za daleko by pośmiać się z reszty.
Ledwie znalazłem się u szczytu schodów a Adam dorównał mi kroku. Tu, na piętrze nie było żywej duszy, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Wszyscy spali i korytarz zdawał się być tak pusty, że nie miałem większych oporów, żeby przyciągnąć go do siebie i pocałować namiętnie.
Faktura jego ust, jego ruchy, tak niespokojne i gwałtowne - to wszystko było dla mnie cudownie nowym doświadczeniem.  Chciałem poznać lepiej jego ciało i smak. Zapamiętać to jak czułem, że uśmiecha się, jeszcze nim jego usta zdążyły odsunąć się od moich.
Sam może nie byłem w nastroju na śmiech, ale byłem tak niecierpliwy i zdesperowany, że z chęcią nie przejmowałbym się tym, że jesteśmy na korytarzu, gdybym nie usłyszał kolejnych kroków.
"Cholera, chyba się budzą." - Przeszło mi przez myśl, ale tym razem nie zdążyłem się odsunąć, kiedy ktoś przeszedł obok nas w pośpiechu.
"Czy to był ten koleś z łazienki, ten od lekarza?" - Przypomniałem sobie. - "Dziwak." - Nie miałem zamiaru się nim przejmować, tylko pociągnąłem Adama do sypialni.
To było może odrobinę szalone, ale co tej nocy było normalne? Nie wierzyłem w normalność.
Jedyne czego pragnąłem to zapomnienia, choćby na krótką chwilę. Odcięcia centrum dowodzenia.
Zdaje się, że obaj tego potrzebowaliśmy, bo chwilę później Adam pozbawił mnie ostatnich elementów garderoby i całym ciałem mogłem czuć jak rozgrzany jest.
Przez myśl przeszło mi, że chyba dawno nie pozwalał sobie na tak rozpraszające chwile. Czułem to w jego gwałtownych, niecierpliwych ruchach; w spragnionych dłoniach, które nie mogły oderwać się od mojej skóry i w ustach, które smakowały fragmenty mojej skóry kryjące pod sobą tusz.
Zastanawiałem się, czy to dodatkowo go podniecało, czy po prostu z ciekawością odkrywa nieco inną fakturę.
W głowie, mimowolnie zacząłem snuć dalsze scenariusze, co rusz aktualizując je o to, co mogłem wyczytać z zachowań kochanka. Pragnąłem, żeby odpuścił sobie delikatność, żeby chwycił mnie za włosy i wyszeptał mi, że sponiewiera mnie tej nocy. Był słodszy, niż bym się tego spodziewał, ale zdawało mi się, że nadal przejmuje się tym w jakim jestem stanie.
Przez chwilę miałem wrażenie, że nie zniosę jeszcze jednego czułego pocałunku na moim brzuchu i wtedy zdałem sobie sprawę jak spięty jestem. Nie przywykłem do tego, by ktoś traktował mnie z taką troską, nie w tak intymnej sytuacji.
Zamiast dostosowywać się do jego tempa, przyciągnąłem go do siebie i patrząc mu prosto w oczy, wyszeptałem:
- Pospiesz się i zerżnij mnie w końcu.
Nie musiałem mu dwa razy powtarzać. Z resztą nie mógłbym po tym, jak odebrał mi oddech głębokim pocałunkiem i przyciągnął za biodra. Obejmowałem go jedną dłonią, drugą zaciskając na pościeli, przynajmniej nim zdołałem się rozluźnić.
Przyjemny dreszcz przeszedł przeze mnie, kiedy tylko odnaleźliśmy wspólnie właściwe tempo i mogłem pozwolić odpłynąć myślom. Zwłaszcza które nie odnosiły się do tego, co działo się obecnie w tych czterech ścianach.