. . .

Luigi, odrobinkę przeze mnie postraszony, spisał się doskonale. Zakupy również się udały. Znalazłem sobie odpowiedni krawat. Lucy natomiast wróciła do domu z dwiema nowymi sukienkami, apaszką i kompletem biżuterii. Zarzekała się, że takie prezenty to niepotrzebny wydatek, ale widziałem radość w jej oczach, gdy płaciłem za rzeczy przeznaczone dla niej.
- To nie prezenty - mówiłem wówczas. - To inwestycja. Jesteś moją sekretarką, musisz wyglądać odpowiednio.
Już dawno zauważyłem, że dzięki takim stwierdzeniom, ludzie przestają mieć opory przed przyjmowaniem drogich, w ich opinii, rzeczy.

*

Chciałem się wyspać przed imprezą, ale jakoś przed jedenastą obudził mnie kurier. No tak, zapomniałem o tym, że parę dni temu zamówiłem telewizor do sypialni. Nic specjalnego, tylko czterdzieści dwa cale, ale na przeciwko łóżka większego telewizora nie potrzebowałem.
Zadzwoniłem do Lucy z prośbą o znalezienie kogoś, kto mi ten nowy sprzęt zamontuje i, jako że pewnie i tak nie zasnąłbym z powrotem, zrobiłem sobie kawę. Christina, moja gosposia, przerwała sprzątanie łazienki i zajęła się przygotowywaniem śniadania.

*

Na imprezę spóźniłem się nieznacznie. Alexander przywitał mnie z uśmiechem.
- Już się bałem, że nie przyjesz - rzucił.
- Miałbym przepuścić takie wydarzenie? - zaśmiałem się. Przyszły pan młody odszedł, aby przywitać się z innymi, odrobinę spóźnionymi, gośćmi. Ja dostrzegłem stojących nieopodal znajomych, więc poszedłem, chcąc porozmawiać z nimi przez chwilę. Niedługo później Alexander poprosił o ciszę i wygłosił krótkie przemówienie, po czym głos zabrał Gray. Gdy skończył mówić, z głośników poleciała muzyka i rozpoczął się występ. Byłem zachwycony umiejętnościami i wyglądem młodziutkiej tancerki. Na tyle zachwycony, że, gdy zobaczyłem ją nieco później na sali, od razu podszedłem i zaprosiłem ją do swojego stolika.