***

Najlepsze jest to uczucie wtapiania się w łóżko. Niektórzy potrafią osiągnąć go tak sami z siebie, zrelaksować się aż do tego stopnia. Zazdroszczę im.
Leżę i powoli coraz bardziej jednoczę się z łóżkiem. Przestaję istnieć. Niczym płyn wsiąkam w materac. Wszystko jest obojętne, ale w całkiem inny sposób niż zazwyczaj, nie tak chłodno i bezsensownie. Wszystko jest obojętne w pozytywny sposób. Wszystko jest dobrze. Nawet ten chaotyczny, przypadkowy, bez sensowny świat jest dobry.
Liczę na to, że uda mi się nie tylko zjednoczyć z materacem, ale i przesiąknąć przez niego na podłogę.

Usłyszałam odgłos przekręcania klucza. Czyli nie przesiąknę.
- Nie w pracy? - Liam oparł się o framugę.
- Wolne mam - odpowiedziałam, ściszając nieco muzykę.
- Na pewno? - Poszedł do kuchni, żeby mnie sprawdzić. Podniosłam się na łokciach.
- Nie musisz mnie sprawdzać - stwierdziłam gdy wrócił. - Jestem dorosłą i odpowiedzialną osobą.
- No, rzeczywiście - podniósł opakowanie po lekach z podłogi, sprawdził, czy jest puste, po czym je zgniótł.
- Przyniesiesz mi, proszę, wapno? - spytałam. On wyszedł do kuchni. Słyszałam jak wyciąga musującą tabletkę i zalewa ją wodą.
- Trzeba było wziąć coś przeciwalergicznego zanim połknęłaś całe opakowanie tych tabletek.
- Półtora opakowania - sprostowałam. - I wzięłam, ale wiesz, zwiększony wyrzut histaminy - westchnęłam. Liam usiadł na brzegu łóżka i podał mi szklankę.
Był moim starszym bratem. Był też moim ojcem i matką, a także najlepszym (no cóż, jedynym) przyjacielem. Przygarnął mnie kiedyś i od tego czasu się mną opiekował. Teraz ta opieka ograniczała się głównie do przypominania mi o posiłkach i przynoszenia wapna. No i - zabierania na najlepsze imprezy w mieście.
- Wychodzimy gdzieś dzisiaj? - zaproponował.
- Mam pracę jutro - odpowiedziałam. Liam uważał, że nie powinnam pracować, tylko się uczyć, ale ja nie chciałam być od niego zależna.
- No dobra - westchnął i wyszedł z pokoju, pozwalając mi na powrót do wtapiania się w łóżko.